Koniec z Andami

KM 11193

Przetransportowalismy sie ze slabo prezentujacego sie miasta Potosi (pewnie ze wzgledu na swoj gorniczo-gorsko-nijaki charakter) do miasta cud. Tarija, miasto z innej planety. zastanawialismy sie czy przypadkiem nie przespalismy granicy z jakims innym panstwem i ktos zapomnial nam wbic pieczatki do paszoprtu lub czy nie teleportowalismy sie w czasie.
Skonczyly mi sie koszulki. Niby mozna wszedzie kupic ale po co? Wystarczy wziac udzial w teleturnieju i juz dwie swieze koszuleczki sa w plecaku.

zaspiewalismy "Hej sokoly" - nikt nic nie zrozumial

Niesamowite jak pewne drobne rzeczy potrafia cieszyc czlowieka: supermarket, czyste ulice, ciepelko za dnia i w nocy oraz drzewa. Ostatnie zielone drzewa widzielismy w Ekwadorze !! Tu ich cale mnostwo i palmy...

I dalej w droge aby na dobre wyjechac z gor. Nie bylo latwo.

Droga wiodla raz w gore i w dol, w gore i w dol.

Po 5 dniach bajecznej, meczacej drogi dotarlismy do Villamontes.

Na trasie rozne rzeczy sie dzialy: slyszelismy o groznych wezach grasujacych w nocy i widzielismy spokojnie podazajace pajaki wielkosci reki :) 

/noce wolelismy spedzac bezpiecznie np. u ksiedza na podworku (niemiluch z Wloch)

do kosciola nie chial wpuscic ale swinie na parafie moga wchodzic!!

, w szkole lub niewyremontowanym domu gdzie od 5 rano patrzyly na nas 3 kobietki co to za dziwadla jezdza na rowerach/; jedzilismy pick up´em na pace i cieszylismy sie jak male dzieci, pchalismy 5h rowery pod gore aby pozniej zjezdzac tylko 20 minut i isc spac.

Tam gdzie koncza sie Andy, zaczyna sie YERBA MATE

 Burzymy stereotypy. Turysta nie musi miec plecaka lub walizki na kolkach. Teraz turysta moze wygladac tak:

zostawiwszy rowery jedziemy do dzungli